Mijn weg..

Ik kijk nog even terug op mijn laatste trip van Odijk naar Wijk bij Duurstede.

Ik begrijp nog niet helemaal waarom het me vaak niet lukt om de wandelroutes correct te volgen, zoals ze in het boekje beschreven zijn.  Nou was ik natuurlijk eerst al in Bunnik de weg kwijt, maar heb ik de fietsroute naar Odijk genomen. Het was trouwens maar de laatste 3 km. dus dat viel nog mee. Toen ik de weg vervolgde startte ik wel op het juiste punt. Bij de eerste afslag ben ik de verkeerde weg ingelopen. Ik zag wel op mijn mobiel gps, Maps, hoe ik bij het kasteel Beverweerd kon komen. Bij het kasteel kon ik de juiste weg weer niet vinden en dat had te maken met mijn oriëntatie op de richting noord of zuid. Die had ik omgedraaid. Waarom weet ik niet. Ik liep voor mijn gevoel in noordelijke richting, dat was niet echt zo, want ik ging natuurlijk naar het zuiden. 

Het stoort me echt dat ik zo gedesoriënteerd raak, ook omdat ik toch een paar hele mooie stukken van de route gemist heb. 

Ik neem me voor de volgende keer toch wat rustiger aan te doen en stil te blijven staan bij de afslagen in de routes en of ik nog op het juiste punt ben. Is het belangrijk? Ach, misschien niet zo heel erg. Maar de routes in het boekje zijn gewoon prachtig, die wil ik niet missen. En het zegt ook wat over hoe mijn brein functioneert. Eerder zo’n verstand op nul en blik op oneindig gevoel.

tja, een Camino is een weg naar het ontdekken van dingen van jezelf. En vooral van leren los te laten..., van van alles wat “onnodige, overbodige “ last is in het leven.